Etap V 01-02.09.2018 r. Stilo - Hel (81 km )

Już na starcie miałem 2 km w plecy, ale również pół godziny przewagi w porównaniu do rekordowego czasu.
Pogoda prześliczna, wiatr również w plery, twarda plaża. Czegóż chcieć więcej? Przekraczając ujście Potoku Bezimiennego do morza, spojrzałem na zegarek: była 14:02. Sprawdziłem w rozpisce, która godzina była dwa lata temu w tym miejscu. O dziwo - również 14:02. Uznałem to (pochopnie) za dobry omen. Aż do Władysławowa szło mi się całkiem sprawnie, aczkolwiek odczuwałem chwilami pierwsze symptomy znużenia. Władysławowo opuściłem o godz. 00:33, aby pójść dalej ścieżką rowerową biegnącą wzdłuż południowej strony Mierzei Helskiej. Oznaczało to 40 min. straty do rekordowego wyniku. Kilkaset metrów przebytych ścieżką uświadomiło mi, że lekko nie będzie. Deficyt snu znowu dawał o sobie znać. Monotonny widok polbrukowych kostek jakimi wyłożona jest ścieżka, w trupim świetle czołówki sprawiał, że umysł zaczął odlatywać. Tempo marszu znacząco spadło i zaczęły się zaburzenia równowagi. Szedłem marynarskim krokiem i marzyłem, aby choć na chwilę usiąść i się zdrzemnąć. Pierwsza okazja ku temu nadarzyła się w Chałupach na przystanku autobusowym. Ległem wdzięcznie na ławeczce, ale sen uniemożliwiały przejeżdżające samochody, oraz kolesie (była to noc z soboty na niedzielę) proszący o złotówkę, albo dwie. Zebrałem się w sobie i poszedłem dalej. Musiałem sprawiać na osobach postronnych wrażenie nietrzeźwego i czułem się tak, nie mogąc utrzymać linii prostej w marszu. Za Kuźnicą jest parking rowerowy. Dotarłem tam o 04:30 i rozłożyłem  się na ławeczce. Na szczęście noc była stosunkowo ciepła i nie musiałem wybebeszać śpiwora. Miałem wrażenie, że pospałem około pół godziny. W dalszą drogę ruszyłem dziarsko,  myśląc, że najgorsze mam już za sobą. Już chyba po kilometrze okazało się, że byłem w błędzie. Dopiero teraz moce ciemności przypuściły atak na moją osobę. Rzucało mną od skraju do skraju ścieżki. Tempo marszu stało się jeszcze bardziej ślimacze, a ja już w ogóle nie myślałem o końcowym czasie. Priorytetem było bezpiecznie dojść do końca trasy. Do Jastarni wkroczyłem około pół do siódmej, było już jasno i zaczynał się wzmagać ruch uliczny.  Starałem się jak mogłem iść prosto, ale kiepsko mi to szło. Udało mi się przejść przez Jastarnię nie będąc niepokojonym przez policję. Między Jastarnią a Juratą odczułem nieodpartą chęć odpoczynku. Zboczyłem w ustronne miejsce w lesie i padłem na mech, tak jak stałem. Spałem około półtorej godziny i z tego snu nie zdołały mnie nawet  wyrwać, przejeżdżające w odległości zaledwie kilkudziesięciu metrów, pociągi.  O 08: 45 obudziłem się i ruszyłem dalej, to było to czego mi było trzeba. Już bez żadnych sensacji dotarłem do helskiego cypla i zameldowałem się przy wejściu nr 67 o godz. 13:43. Łączny czas trasy wyniósł więc 127 godz. i 21 min. Słabo, ale trasa została przebyta kompletnie i bez strat w ludziach i w sprzęcie. Muszę jeszcze przetrawić jak w sytuacji, gdy wszystko mi sprzyjało: piękna pogoda, sprzyjający wiatr, praktycznie zero deszczu i brak bolaków, na ostatnich 36 km nastąpiła taka katastrofa. Ale o tym już znacznie później, gdy wrócę do domu, a będzie to w trzeciej dekadzie września. Teraz to co najlepsze: rozkoszuję się wrześniowym słońcem w Helu, przede mną spotkanie z przyjaciółmi, później wypad na parę dni do Piasków i powrót pieszo, tak daleko jak czasu mi starczy, ale nie będę już z nim walczył.

Ważna informacja

Ja już wiem, więc nie będę was trzymał w niepewności. Mój czas tym razem wyniósł 127 godzin i 21minut, a więc znacznie poniżej moich oczekiwań. Szczegóły, jak do tego doszło, przedstawię jutro.

Etap IV 31.08.2018 r. Poddąbie - Stilo ( 54 km )

Dzień zaczął się od niewielkiego deszczu, który napędził mi jednak stracha. Wkrótce się wypogodziło, do Rowów miałem około półtorej godziny drogi, do tych Rowów które sobie ustanowiłem tak ambitnym celem, aby w trzecim sztychu je zdobyć. Następnie odwiedziłem "Czerwoną Szopę", tam się posiliłem i napiłem, i pomaszerowałem w kierunku Łeby. Przez całą drogę miałem bardzo silny wiatr w plecy, ale powierzchnia plaży nie pozwoliła do końca wykorzystać tego atutu. Do Łeby dotarłem po dwudziestej drugiej, zrobiłem wieczorne zakupy i pomaszerowałem dalej. Dramat rozpoczął się w okolicach tak zwanej Stajni Stilo przy wejściu nr 53. Jak zapewne uważni czytelnicy się domyślają chodzi o napady senności. Już się mszczą zbyt krótkie noce przeznaczone na sen który trwa średnio około cztery godziny i konsekwencją są tego typu problemy. Senność była tak wszechogarniająca, że dwa razy zaliczyłem upadek na glebę. Niby to piasek, miękki i bezpieczny, ale można tak niefortunnie upaść, że można sobie coś złamać. Powiedziałem sobie że do trzech razy sztuki nie będzie i rozejrzałem się za miejscem w którym mógłbym rozbić namiot. Tym miejscem były okolice 169 km, a więc około 2 km bliżej niż wtedy kiedy ustanawiałem swój rekord.

Etap III 30.08.2018 r. Dąbki - Poddąbie ( 57 km)

Trzeci dzień wyprawy również nie przyniósł przełomu. Poruszam się mniej więcej w tempie w jakim dwa lata temu w czerwcu ustanowiłem własny rekord życiowy trasy. Pogodę należy uznać za sprzyjającą, pomyślne wiatry w plecy, stan plaży w Łazach i Darłówku zupełnie inny niż zwykle. Stwierdziłem, że na prawej stopie uaktywnił się bolak. Przyczaił się on jednak w takim miejscu między paluchem a śródstopiem, że nie sprawia mi bólu, a nawet poczucia dyskomfortu. Chyba nic z nim nie będę robił.

Etap II 29.08.2018 r. Dźwirzyno - Dąbki (60 km)

Każdy kto pokonał kiedykolwiek plażą odcinek Łazy - Dąbkowice, lub odwrotnie, wie jaka to mordęga. Plaża na całej szerokości jest kopna, a przy linii przyboju, gdzie z reguły jest twardo, tu jest grząsko. Idąc człowiek ma wrażenie jakby buksował w miejscu. I tu Neptun postanowił sprawić mi niespodziankę, która polegała na tym, że tym razem nie poznałem tej plaży. Wyruszyłem z Łazów krótko po północy. Morze przypominało jezioro, zero wiatru oraz fal. I ta plaża zupełnie nie do poznania. Przemknąłem przez  te około pięć kilometrów nie zauważając tego, tak lekko się szło. Oby tak dalej.

Etap I 28.08.2018 r. Świnoujście - Dźwirzyno (84 km)

Start o godzinie 6:22 spod przeprawy promowej w Świnoujściu. Meta o godzinie, 2:50 cztery kilometry przed Kołobrzegiem. Nie będę się rozpisywał o rzeczach, o których już wielokrotnie pisałem przy okazji poprzednich edycji moich wypraw. W następnych tekstach ograniczę się do podania najważniejszych danych i ewentualnie takich wydarzeń, a szersze omówienie nastąpi już po zakończeniu całej wyprawy. Dodam, że jako ważne wydarzenie tego pierwszego dnia, uważam brak bolaków (nie licząc pęcherza u nasady palca wskazującego prawej ręki).

W czerwcu nie wyszło, może sierpień okaże się łaskawszy

Jestem mocno zdegustowany czerwcową wyprawą. Po mocnym początku, dalej było już tylko gorzej. W jako takim czasie dotarłem do połowy trasy i zmuszony byłem wywiesić białą flagę,
pokonany przez mojego prześladowcę, którym już od kilku lat jest pęcherz pojawiający się to na lewej, to na prawej stopie. Tym razem było mu łatwiej mnie zgnębić, jako że trwała fala dokuczliwych upałów. Do Helu dotarłem częściowo pieszo, częściowo samochodem, korzystając z uprzejmości przejeżdżających kierowców.
Postanowiłem ponowić próbę pod koniec sierpnia. Będzie chłodniej, a zatem łatwiej. Poza tym niebagatelne znaczenie ma pewna okoliczność logistyczna. Mianowicie przed sezonem odcinek Rowy - Łeba jest gastronomiczną pustynią. 34 km pustej plaży. Wprawdzie 12 km za Rowami, tuż za wydmami znajduje się bar zwany Czerwoną Szopą, ale otwierany był on  ostatnio dopiero w połowie czerwca, gdy ja już wracałem do domu. Założyłem sobie ambitnie, że trzeci etap zakończę za Rowami, a będą to późnonocne godziny, więc gdyby nie ta Szopa musiałbym zaopatrzyć się w prowiant, a zwłaszcza w napoje już w Ustce i musiałbym taszczyć z 5 kg dodatkowego bagażu przez blisko 50 km. A tak, po dwóch godzinach marszu od obozowiska, będę mógł opić się i najeść w tejże Szopie i pomknąć dalej właściwie nawodniony i zaopatrzony aż  do samej Łeby.
Tak to sobie sprytnie wykombinowałem. Wyruszam we wtorek, tj. 28. sierpnia rano, nie bez obaw przed moim prześladowcą, ale i pełen nadziei.

Etap VI 04.06.2018r Władysławowo - Hel (36 km)

Tomek, mój podwózca, zaproponował mi podwózkę do Władka. Skwapliwie skorzystałem z jego propozycji i po 21. byłem już w Helu.

Etap V 03.06.2018r. przedpola Łeby - Lubiatowo - 34 km

Dzień bez historii, pogoda trzyma. Dotarłem do plaży w Lubiatowie. Tam zapytałem o nocleg w
jedynym tutejszym ośrodku. Usłyszałem cenę 140 zł.

Uśmiechnąłem się i skorzystałem z podwózki obwoźnego sprzedawcy pościeli. W wiosce Lubiatowo wynająłem pokój za 7 dych.

Etap IV 02.06.2018 r. Orzechowo - przedpola Łeby (32 km)

Upał trzyma. Było tak prawie do zachodu słońca. Wtedy zapadła gęsta mgła, która pokryła wszystko warstwą wilgoci. Okazało się, że moja czołówka reklamowana jako wodoszczelna nie sprostała tej wysokiej wilgotności. Dwa razy mrugnęło i zasygnalizowała rozładowanie akumulatorków. Sytuacja stawała się nieciekawa. W ciemnościach i we mgle, bez oświetlenia iść dalej nie było sposób. Kolejne próby uruchomienia czołówki zaowocowały jakimś dziwnym superoszczędnościowym  trybem oświetlenia, które było raczej oświetleniem ostrzegawczym i niewiele było przy nim widać. Obawiając się, że w końcu latarka się wyłączy i będę miał w perspektywie kilkunastokilometrowy marsz w ciemnościach zdecydowałem się awaryjnie rozbić biwak dopóki jeszcze miałem oświetlenie, Zamysł zrealizowałem i jak się później okazało, było to 8,5 km przed Łebą.

Etap III 01.06.2018 r. Kanał Szczuczy - Naćmierz oraz Ustka - Orzechowo (28 km)

Dzień rozpoczął się upalnie. W strugach potu minąłem Darłówko i dotarłem do Wicia. Stąd miałem zamiar obejść teren poligonu. Problem polegał na tym, że nie mogłem rozwinąć właściwej prędkości. Uraz pięty powodował, że nie mogłem wydłużyć kroku, a pęcherz z przodu stopy uniemożliwiał właściwe odbicie. Przeszedłem około 5 km asfaltową szosą i zdałem sobie sprawę, że nic z tego nie będzie. Perspektywa kilkudziesięciu tysięcy uderzeń bolącą stopą o twardą nawierzchnię zmroziła mnie mimo panującego upału. Pomyślałem - trudno, trzeba podwinąć kitę. Zdecydowałem się na podwózkę. O dziwo, już druga próba zaowocowała sukcesem. Do Ustki podwiozło mnie młode małżeństwo z dwumiesięczną Klaudią. Przed naszym przyjazdem przez Ustkę przetoczyła się nawałnica, ale nas już przywitało słońce. Z Ustki udałem się pod Orzechowo i tam spędziłem noc.

Etap II 31.05.2018 r. Dźwirzyno - Kanał Szczuczy (59 km)

Dzień nie wyróżnił się niczym szczególnym. Pogoda w zasadzie dobra, czasem za gorąco, czasem zbyt chłodno, chłodny zwłaszcza był wieczór. Dotarłem mniej więcej tam gdzie zamierzałem, ale zbyt późno. Planowałem się położyć w okolicach godziny dwunastej, no pierwszej, a wyszło jak zwykle, czyli w okolicach godziny trzeciej. Jednak cud o którym pisałem nie nastąpił. Tragedii nie ma, ale sytuacja z wolna się pogarsza, idę coraz wolniej. Jutro czeka mnie trudny odcinek - przejście naokoło usteckiego poligonu. To będzie duże wyzwanie dla mojej kontuzjowanej stopy, ponieważ tego typu kontuzje nie lubią kontaktu z twardym podłożem, a czeka mnie ponad 30 km asfaltowymi szosami.

Etap I 30.05.2018 r. Świnoujście - Dźwirzyno (84 km)

Pierwszy dzień wyprawy przebiegł konwencjonalnie. Dotarłem tam gdzie chciałem, później niż zakładałem, tradycyjnie dorobiłem się pęcherza, tym razem na lewej stopie. Jest i novum: mianowicie odbiłem sobie lewą piętę. Tego nie miałem już dawno. Obkleiłem się plastrami żelowymi i czekam na cud. Chociaż ostatnie 24 km które zrobiłem po założeniu opatrunków nie wyglądały źle. Ból był, ale nie tak intensywny, aby znacząco spowalniał marsz. Pogoda sprzyjająca chociaż bardzo zmienna, chwile upalnego słońca przeplatane porywami lodowatego wiatru, trudno się właściwie ubrać. Przepraszam wszystkich moich obecnych i przyszłych znajomych z Facebooka, że nie odpowiadam na bieżąco na komentarze. Wynika to z braku czasu i moich skromnych manualnych umiejętności w obsłudze klawiatury smartfona. To na dzisiaj tyle. Dziękuję za uwagę.

I znowu w drogę

Nadszedł czas na kolejną próbę. Pogoda zdaje się sprzyjać. Ma być gorąco, ale mam nadzieję, że nie mokro. Zeszłoroczna próba zakończyła się fiaskiem z powodu banalnej, acz dokuczliwej kontuzji. Szkoda, bo pogoda była łaskawa.  Dotarłem ledwie za Ustkę i dalej pokuśtykałem do Rowów, gdzie spędziłem dwa dni liżąc rany, a następnie udałem się do Karwi. Tam znowu zaczął dokuczać mi pęcherz (na spodzie stopy), więc teleportowałem się transportem kołowym do Juraty. Tam przenocowałem w okolicy rezydencji Prezydenta RP i 2. czerwca powitał mnie Hel.
Tym razem wyruszam 30. maja rano, znowu jestem dobrej myśli i mam nadzieję ukończyć trasę w regulaminowym czasie. W miarę możliwości będę starał się zamieszczać krótkie omówienia kolejnych pokonywanych przez mnie odcinków.

Dziękuję za uwagę i serdecznie pozdrawiam czytelników niniejszego bloga.