Garść refleksji

Przyznam, że moje odczucia są z lekka ambiwalentne. Z jednej strony mam satysfakcję, że ubiegłoroczny wynik poprawiłem o 7,5 godziny, z drugiej zaś żal d... ściska, że sukces był w zasięgu ręki (nogi?), dosłownie otarłem się oń. Jeszcze do półmetka " łapka w  łapkę wszystko szło". Dopiero tragikomiczna seria niewłaściwych decyzji feralnej nocy w Ustce, zrujnowała pieczołowicie realizowany do tej pory scenariusz i pozbawiła mnie dotychczasowej determinacji oraz zasiała ziarno zwątpienia. Zaczęła zawodzić logistyka, zamykano sklepy i knajpy tuż przed moim przybyciem do kolejnych miejscowości. Nadszarpnięte morale powoduje, że nie realizujemy rzeczy, do których jesteśmy zdolni. Na  dobrą sprawę nie byłoby tego całego zamieszania, gdyby czynna była kładka w usteckim porcie. Nie musiałbym wychodzić w ląd, tylko pomknąłbym dalej plażą w okolice Poddąbia.
Dlaczego kładkę zamknięto? Przyczyną był remont Nabrzeża Pilotowego, zdewastowanego przez ubiegłoroczny orkan Ksawery. Nasilające się w ostatnim czasie, nietypowe dla naszych szerokości geograficznych, zjawiska atmosferyczne, część naukowców traktuje jako nieuniknione konsekwencje globalnego ocieplenia klimatu. Ocieplenie to jest następstwem wzrostu emisji do atmosfery dwutlenku węgla, będącego wynikiem technologicznego rozwoju ludzkości, czyli zbiorowiska osobników gatunku Homo sapiens. Zwolennicy teorii ewolucji utrzymują, że gatunek ten wyewoluował około dwustu tysięcy lat, temu z gatunku Homo erectus. Nie będę dalej drążył tego wątku. Jak wiadomo, na początku był wodór...
Zwolennikom kreacjonizmu proponuję przeprowadzenie analogicznego rozumowania - konkluzja będzie się różnić tylko tym, co było na  początku.
I teraz ja się pytam: wobec takich potęg jak Stwórca i Karol Darwin,  jaki wpływ miałem ja - biedny miś - na otwarcie kładki w usteckim porcie w pożądanym przeze mnie czasie? 
Jasne, że to retoryczne pytanie. Zostało to ustalone miliardy lat temu, bez mojego najmniejszego udziału.

A teraz z trochę innej beczki. Drogę zniosłem zupełnie nieźle, owszem czasem  coś strzyknęło, łupnęło, pobolało czy piknęło, a to w kolanie, a to w biodrze, czy kostce, ale i na tym także polega życie. Bolaki w liczbie dwóch nie dokuczyły zanadto. Jeden z nich, ten pierwszy, utworzył się już drugiego dnia wędrówki. Na początku nie wyglądał na rozwojowego, później jednak zaczął się rozrastać, aby pod koniec zmienić zdanie co do swojej ekspansji i zwyczajnie się zassać. Drugi z nich zaczął się tworzyć ostatniego dnia i nie zdążył dać  mi się we znaki. Innych dolegliwości, poza niezbyt przyjemnym odparzeniem okolic ściśle intymnych ( tzw. syndrom szeryfa), nie zaobserwowałem. Z odparzeniem poradziłem sobie nadzwyczaj łatwo, po dosłownie jednej aplikacji maści pod nazwą "Sudocrem". Myślę, że producent tego specyfiku śmiało mógłby  przemianować go na "Cudocrem".

Dziękuję wszystkim czytelnikom za życzliwą uwagę, takież komentarze tu i na FB oraz za trzymanie kciuków. Informuję, że prawdopodobnie wrócę do domu tą samą trasą (spacerkiem!), z tym że nie będę już Was zanudzał moją pisaniną. Pozdrawiam wszystkich serdecznie i wyruszam na poszukiwanie bursztynu w różnych stanach skupienia. Marcin, Ty będziesz wiedział o co chodzi :-)