Na zakończenie

Czas na małe podsumowanie. Niedosyt, który mi towarzyszył przed rozpoczęciem wyprawy pozostał, a nawet jakby nasilił się ździebko. Wygląda na to, że w okolicach Ustki rozpościera się niewidzialna, acz silna bariera, która nie pozwala mi na kontynuację wyprawy w tempie z jej pierwszej połowy. Tym razem zastopował mnie deszcz. Myślę, że gdybym mógł coś zmienić, to skróciłbym do minimum pobyt w Łącku, przespałbym się i wcześnie rano kontynuowałbym marsz.
Jednak ogólnej sytuacji to by nie zmieniło, tak czy owak, przekroczyłbym znacząco 120 godz. Gdyby tak można było wyspać się na zapas, ale jak dotąd tej umiejętności jeszcze nie posiadłem.

Przypadłości, jakie mnie dopadły - to pęcherz na zewnętrznej stronie prawej pięty, który uformował się w czasie godzinnego marszu w ulewnym deszczu z Naćmierza do Łącka i towarzyszył mi aż do końca oraz kilka pęcherzy na dłoniach od uchwytów kijków Nordic Walking. Pęcherz na stopie, mimo że niezwłocznie został potraktowany plastrem "Compeed", boleśnie dawał o sobie znać przy każdym kroku następnego dnia, znacząco utrudniając marsz, później dał się ujarzmić wspomnianym plasterkom.  Pęcherze na dłoniach nie pozwoliły mi zaś rozwinąć skrzydeł w początkowej fazie wyprawy. Zaczęły się tworzyć już wieczorem pierwszego dnia wyprawy. Kijki to model Nils NW 106, z 30% udziałem włókna węglowego, a więc lekkie i, co dla mnie b. ważne, długie - z regulacją długości do 140 cm. Zaletą ich są także  wypinane uchwyty na ręce - uchwyty, a nie opaski jak we wszystkich kijkach NW firmy Spokey. Czyli wszystko byłoby O.K., gdyby nie rękojeści. Ich wykładzina wykonana jest z dziwnej odmiany gumy, która w kontakcie z dłonią sprawiała wrażenie lepkiej, konsekwencje nietrudno było przewidzieć. Po kilku dniach  powierzchnia gumy jakby się "wyrobiła", choć może to skóra dłoni do niej się przyzwyczaiła. W każdym razie powinienem był przed wymarszem potrenować trochę marsze z kijkami i problem pęcherzy na dłoniach miałbym z głowy. Poczyniłem krótkie analizy czasów przebiegów poszczególnych odcinków i uderzyła mnie ich zaskakująca zbieżność, np. odcinek Świnoujście  - Pogorzelica liczący 60 km pokonałem w identycznym czasie, co przed trzema miesiącami. Podobnie było z kilkoma innymi odcinkami, np. dwunastokilometrowym odcinkiem od administracyjnej granicy miasta Helu do Cypla Helskiego. Widać, proste rezerwy już zostały wykorzystane, trzeba popracować nad innymi rozwiązaniami, choć nie bardzo wiem co by to mogło być. Skrócić jeszcze bardziej czas przeznaczony na sen? Ryzykowne i prędzej czy później mszczące się rozwiązanie. Cóż, jest jeszcze trochę czasu do następnego lata i będzie nad czym się zastanowić.

Dziękuję za uwagę i pozdrawiam wszystkich czytelników.