Suplement - Piaski

       Chciałbym podzielić się z Wami moimi wrażeniami z krótkiego pobytu  w Piaskach na Mierzei Wiślanej.  Jest to najdalej na wschód położona miejscowość naszego wybrzeża Bałtyku. Najbliższa miejscowość - Krynica Morska - odległa jest o 12 km (na zachód). Na wschodzie - granica, 3,5 km od Piasków. Specyficznego, rybackiego kolorytu miejscowości dodają: przystań rybacka od strony Bałtyku oraz port rybacki od strony Zalewu Wiślanego.

Wjazd do Piasków od strony Krynicy Morskiej

Dwa sklepy i trzy restauracje wyczerpują listę atrakcji dla miłośników życia towarzyskiego, cała reszta to pensjonaty i dwa pola campingowe, nie licząc kościoła. Sklepy mają ogródki, w których legalnie można się raczyć piwem gawędząc z  tzw. miejscowymi oraz innymi amatorami odludzi. O nocnym życiu należy raczej zapomnieć.

Główna ulica

Plaże sprawiają wrażenie dzikich i bezludnych i to stanowi o ich uroku. Żadnych schodów przy wejściach na plażę, jeno piaszczyste podejścia. Wybrzeże typu wydmowego.

Główne wejście plażowe

 Miłośnicy pełnego kontaktu z naturą znajdą tu coś dla siebie  w postaci plaży naturystycznej położonej na nadbałtyckiej plaży na zachód od Piasków.

Plaża

 Atrakcjami  miejscowości są dziki i bursztyny. Dziki czują się tu jak u siebie, przemierzają stadkami ulice wsi i odwiedzają posesje.

Wizytacja pola campingowego

Czaimy się

Bursztyny zaś na plaży występują w skupiskach jeszcze liczniejszych niż dziki. Przez trzy dni mojego tam pobytu, mimo iż nie było specjalnego ich wysypu, zebrałem ćwierć kilograma.

Owoc trzydniowego trudu

Ten obraz Piasków może być mylący w sezonie. Na pewno ruch jest większy, ale pozostałe uroki miejscowości są nadal aktualne.

Port rybacki nad Zalewem Wiślanym

Przystań rybacka

Dziękuję za uwagę.  Relacjonował Piaskowy Dziadek :-)

Epilog

Jak mawiała mama Forresta Gumpa  - "Życie jest jak pudełko czekoladek. Nigdy nie wiadomo, co się trafi". W czasie wyprawy trafiały się różne czekoladki. Były zimne noce, była skopana przez konie plaża, była odmowa przejścia przez poligon, był wiatr który dął mi w twarz, były doły psychiczne w czasie nocnego przemierzania bezludnych plaż i fizyczne, krańcowe wyczerpanie, ale była też nadzieja, że się uda. Nie udało się, ale w pamięci pozostaną inne czekoladki: urzekające wschody i zachody słońca, majestatyczne piękno bezludnych plaż w okolicy Czołpina, zachodzący księżyc nad morzem w pobliżu Łeby i wiele innych zapierających dech w piersiach widoków. Po zimnych nocach przyjemnie było otworzyć oczy widząc rozświetloną słońcem powłokę namiotu i słysząc poranne ptasie pienia. W takich momentach optymizm znowu wracał. Zastanawiam się dlaczego mi się nie powiodło. Mogę pocieszać się, że nie wynik jest ważny a udział, ale pewien niedosyt pozostaje. Jeszcze w okolicach Ustki, mniej więcej w połowie trasy, byłem przekonany, że te 120 godzin obronię. Pogoda w zasadzie mi sprzyjała, mimo zimnych nocy i wiatru w twarz, było słonecznie i praktycznie poza jednym półgodzinnym epizodem między Dąbkami a Darłówkiem nie padało. Pretensję więc mogę mieć tylko do siebie. Później jednak zmęczenie zaczęło brać górę. Zabrakło mi po prostu pary i, co tu dużo mówić, hartu ducha. Będę musiał przeanalizować trasę poszczególnych etapów, aby w przyszłym roku lepiej je dostosować do moich skromnych możliwości. Najbardziej wyczerpujące dla mnie były trasy pokonywane nocą. Myślę, że one to właśnie zbyt mocno nadszarpnęły moje siły.

Wszystkim czytelnikom mojego bloga serdecznie dziękuje za uwagę oraz sympatyczne i ciepłe komentarze, które dodawały mi otuchy.
I na zakończenie parafrazując słowa Witolda Gombrowicza z "Ferdydurke" - "Koniec i bomba, kto czytał sądząc że mi się uda, ten trąba"  :-)

Po wyprawie 30.05.2012 r. Hel

O godz.13:00 zostałem powitany prze sekretarza miasta Helu pana Marka Dyktę ( tu artykuł z powitania ). Porozmawialiśmy chwilę przy kawie w jego gabinecie w Urzędzie Miejskim, a następnie udaliśmy się na małą plażę , na zaimprowizowaną sesję zdjęciową. Zdjęcia robiła urocza pani fotograf. Otrzymałem w prezencie  flagę z logo portalu oraz torbę pełną różnych, przydatnych gadżetów reklamowych. Umówiliśmy się już na przyszły rok, że portal gohel.pl ( oficjalny portal miejski Helu) obejmie patronat honorowy nad kolejną wyprawą we współpracy z innymi nadmorskimi miejscowościami w celu ich promocji.
A teraz coś z zupełnie innej beczki. Uważny czytelnik spostrzegł z pewnością, że głównym składnikiem mojej diety były filety z dorsza. Biorąc pod uwagę fakt, że w czasie wyprawy schudłem ok. 5 kg wszystkim odchudzającym się polecałbym dietę dorszową. Jak widać jej efekt jest piorunujący, wychodzi 1 kg na jeden dzień.

Prowadzenie tego bloga zawdzięczam tytanicznej pracy mojej żony - Grażyny. Przez te sześć dni przegadaliśmy telefonicznie prawie 8 godzin, przy czym gadałem głównie ja, natomiast Grażyna spisywała i zamieniała na bity treść moich wynurzeń. Chciałbym również tą drogą gorąco jej podziękować i wyrazić szczere wyrazy podziwu dla jej cierpliwości i pracowitości.

Bolaki.
Jeśli chodzi o bolaki to los mi ich oszczędził. Wyrósł mi jedynie dziwny twór na wewnętrznej stronie lewej pięty, który zwykle tam powstawał w czasie moich poprzednich wypraw. Nie był to klasyczny pęcherz, ale jakaś dziwna narośl, która jednak specjalnie nie utrudniała mi ruchów. Za to powstało kilka drobnych pęcherzyków na rękach, albowiem 90 procent trasy przemierzyłem posługując się kijkami Nordic Walking.

Etap VI 29.05.2012 r. Jastrzębia Góra - Hel ( 43 km )

Obudziłem się o 7:15. Było mgliście i pochmurno. W drogę wyruszyłem o 8:30. Po drodze do Władysławowa zgubiłem gumową stópkę od kijka, a dalsza droga bez użycia kijków byłaby znacznie trudniejsza. Udało mi się kupić nowe stópki we Władysławowie, dalej więc pomknąłem już chyżo. Władysławowo opuściłem przed godz.12:00. W Chałupach zatrzymałem się na posiłek, którym był... i tu zagadka, tak macie rację - był to filet z dorsza. Trasę do samego Helu pokonałem piękną ścieżka rowerową wiodącą wzdłuż Zatoki Puckiej. Granicę administracyjną Helu wytyczoną tablicą z odpowiednim napisem osiągnąłem o godz.17:30. I ten moment uznaję za osiągnięcie celu mojej eskapady. W samym Helu zjawiłem się o 20:00 w mojej stałej tamtejszej kwaterze u pani Ryty przy ulicy Rybackiej.

Etap V 28.05.2012 r. Łeba - Jastrzębia Góra ( 42 km )

Na wspomnianym skrawku piasku rozłożyłem karimatę, położyłem się, nogi wsunąłem do śpiwora, a resztą śpiwora przykryłem się jak kołdrą. Początkowo chłód nie pozwalał mi zasnąć, ale gdy tylko słońce oświetliło moje legowisko sen przyszedł razem z nim. Drzemka planowana na około pół godziny trwała ponad cztery. Zmęczenie robi jednak swoje. I to definitywnie pogrążyło próbę osiągnięcia jakiegoś przyzwoitego czasu wędrówki. Pogodzony z losem pobieżnie się oporządziłem i ruszyłem w drogę. Pogoda dalej piękna, i co ważniejsze, wiatr zmienił kierunek i wieje teraz w plecy. Szkoda że dopiero teraz. Powędrowałem wyludnionymi plażami w stronę Dębek gdzie wyszedłem w głąb lądu aby zjeść obiad, na który składał się tym razem łosoś z frytkami i surówkami. Smażalnia nazywała się "Grube ryby u Grubego". Wszystko się zgadzało, ale najbardziej w odniesieniu do frytek, których nałożono mi tyle, że ledwie je spożyłem. Z Dębek dotarłem do Karwi i właśnie na tym odcinku minęła 120 godzina mojej wyprawy. Początkowo miałem zamiar iść do upadłego, ale po zapadnięciu zmroku w okolicach Jastrzębiej Góry doszedłem do wniosku, że już nie ma sensu wypruwać z siebie żył, bo porażka pozostanie i tak porażką. Rozlokowałem się więc w lesie nieopodal Jastrzębiej Góry, aby rano wyruszyć w drogę w trybie już zupełnie rekreacyjnym.

Etap IV 27.05.2012 r. Ustka - wschodnie przedpole Łeby ( 58 km )

Kiedy szedłem spać świtało. Nocowałem kilka kilometrów na zachód od Ustki, w pobliżu poligonu. Wyruszyłem o 10:00, przeszedłem przez Ustkę i na końcu miejscowości zjadłem śniadanie. Był to filet z dorsza i do tego, z uwagi na wczesną porę dnia, wyjątkowo kawa. Po śniadaniu udałem się plażą w kierunku Rowów. Pogoda bardzo ładna, słoneczna, tyle że w dalszym ciągu chłodno. Wiatr ze wschodu zmienił się w przyjemny zefirek. Do Rowów dotarłem po 17:00. Tam zjadłem filet z dorsza, tym razem na obiad. Trochę czasu zmarnowałem w poszukiwaniu otwartego sklepu, bo przez kilkadziesiąt  najbliższych  kilometrów nie mógłbym uzupełnić zapasów. O 18:30  opuściłem Rowy. Odcinek do wydmy Czołpińskiej pokonałem jeszcze dość żwawo. Później zacząłem się zastanawiać czy mam jeszcze jakiekolwiek szanse na zmieszczenie się w wyznaczonym przez siebie czasie. Po kilku podstawowych działaniach arytmetycznych doszedłem do wniosku, że nijak, ale to nijak w tym czasie się nie zmieszczę. Musiałbym iść przez najbliższe 24 godziny bez przerwy z prędkością przekraczającą moje możliwości. Z taką prędkością to ja mogę ujść 2 lub 3 godziny, a potem muszę pauzować. Rozważania powyższe doprowadziły do tego, że kompletnie uszło ze mnie powietrze. Pogodziłem się z tym czego nie mogę zmienić, ale postanowiłem iść dalej, bo nazwa mojego blogu Cel-Hel zobowiązuje, mimo ze 120 godzin chwilowo jest nieaktualne. Noc była znowu bardzo zimna, mój termometr pokazywał 9 stopni, ale na szczęście wiatr zelżał. Szło mi się coraz trudniej. Światła portu w Łebie zdawały się nie przybliżać mimo upływu godzin. W końcu osiągnąłem Łebę. O godz. 3:15 przekroczyłem most na rzece Łebie. Przekroczyłem to mocno powiedziane, powinno być raczej przepełznąłem, bo mój krok przypominał ruchy tytułowych bohaterów filmu "Noc żywych trupów". Zapomniałem dodać, że krótko przed Łebą doznałem gwałtownego napadu senności, był on do tego stopnia silny, że mimo panującego chłodu próbowałem położyć się na plaży i zasnąć. Jednak zasnąć nie dawały mi pulsujące ogniście stopy uwięzione w butach. Gdy zdjąłem buty zimno nie pozwoliło mi zasnąć. Do Łeby dotarłem w sam raz, aby nacieszyć oko widokiem wschodzącego słońca. Po krótkim odpoczynku udałem się na wschód, żeby znaleźć jakiekolwiek spokojne miejsce, gdzie mógłbym się zdrzemnąć. Znalazłem takie na 178 kilometrze wybrzeża, małą piaszczystą łachę za wydmami.

Etap III 26.05.2012 r. Kanał Jamneński - Ustka (59 km)

Kolejna noc minęła spokojnie. Dramat rozpoczął się o poranku. Po śniadaniu wypakowałem wszystko z namiotu, aby go wytrzepać i złożyć. Wśród szpargałów wyjąłem również moją latarkę-czołówkę. Pamiętam to doskonale. Po złożeniu namiotu i spakowaniu rzeczy zauważyłem brak tejże czołówki. Rozpocząłem nerwowe poszukiwania, niestety zakończone fiaskiem. Nie mogłem wprost uwierzyć. Rozpakowałem rzeczy i przeszukałem cały plecak, ale czołówki tam nie znalazłem. Zacząłem ponowne poszukiwania w terenie.Czołgałem się z nosem przy ziemi, ale czołówki nadal tam nie było. Uświadomiłem sobie, że to już koniec mojej próby pobicia rekordu. Zadzwoniłem do żony, aby ją poinformować o sytuacji i szukać wsparcia. Żona zaproponowała aby ponownie przeszukać plecak, co też uczyniłem, również z wynikiem negatywnym. Im bardziej jej szukałem, tym bardziej jej nie było. Siedziałem zrozpaczony, w odruchu desperacji odchyliłem kapelusz przytroczony do plecaka. W kapeluszu była ona - czołówka uciekinierka. Do tej pory nie mogę zrozumieć jak ona się tam znalazła skoro położyłem ją na trawie, ale niezbadane są ścieżki Pana. Na poszukiwania zmitrężyłem około godziny i zamiast o 10:00 wyruszyłem o 11:00 z lekka uradowany, że to jednak jeszcze nie koniec. Po wyjściu z lasu napotkałem młodego człowieka z Nowego Dworu Gdańskiego, który pokonywał tę samą trasę, lecz traktował ją bardziej rekreacyjnie. W Łazach zjadłem drugie śniadanie i pomknąłem w kierunku Dąbek. Na trasie z Dąbek do Darłówka, kiedy odważyłem się zdjąć buty aby brodząc w wodzie dać chwilę wytchnienia umęczonym stopom zaskoczył mnie deszcz. Raczej przelotny, ale niezbyt przyjemny. Gdy dotarłem do Darłówka deszcz ustał. W Darłówku zjadłem kolację składającą się z pysznej pizzy i "Żywca", a następnie udałem się ścieżka rowerową wiodąca groblą oddzielająca jezioro Kopań od Bałtyku w kierunku Jarosławca. Po drodze musiałem toczyć mężne boje z hordami agresywnych komarów. W międzyczasie zadzwoniłem do oficera dyżurnego Centralnego Poligonu Sił Powietrznych w Ustce z pytaniem o pozwolenie na przejście terenu poligonu plażą oraz z pytaniem czy dziś odbywają się strzelania. Na pierwsze pytanie oficer odpowiedział zdecydowanie negatywnie, co do strzelań potwierdził że ich nie ma, ale poligon jako teren wojskowy jest zamknięty. Wobec takiego dictum zdecydowałem się przenocować w Jarosławcu aby wstać skoro świt i obejść poligon lądem. Niestety nie znalazłem żadnego lokum. Stoczyłem ze sobą wewnętrzny bój i najkrótszą drogą ruszyłem na wschód. Szczęśliwy, ale zmęczony o 3:50 ległem na spoczynek kilka km przed Ustką. W dalszym ciągu nie mogę nadrobić tych zaległych 12 km, ale na szczęście zaległość nie rośnie.

Etap II 25.05.2012 r. Dźwirzyno - Kanał Jamneński (47 km)

Etap ten, z założenia ulgowy, okazał się ulgowym aż nadto, przynajmniej jeżeli chodzi o przebyte kilometry. Skończył się tym, że na ostatnich nogach doczłapałem do Kanału Jamneńskiego nie mając siły iść dalej. Miał być Kanał Szczucki, był Jamneński, a zatem 12 km w plecy. Ale kanał to kanał - sztuka jest sztuka. A teraz pokrótce jak przebiegał dzień. Noc minęła spokojnie. Spałem nie niepokojony przez funkcjonariuszy szczecińskiego Urzędu Morskiego, którym dziękuję za to i tą drogą ich serdecznie pozdrawiam. Pogoda była dokładną kopią pogody z dnia poprzedniego. Wyruszyłem o godz. 10:00 i po godzinie byłem już w Kołobrzegu. W Ustroniu Morskim posiliłem się dorszem, uzupełniłem poziom elektrolitów i zakupiłem napoje na dalszą drogę. Dalej nie działo się nic szczególnego, z wyjątkiem odcinka plaży między Mielnem a Unieściem, który był tak skopany przez konie, że iść było nie sposób. Plaża wyglądała, jakby kręcono sceny batalistyczne z użyciem kawalerii konnej, nie szczędząc przy tym dubli. W Unieściu dałem spokój i wyszedłem na szosę, aby ścieżką rowerową dotrzeć do miejsca dyslokacji. Te 12 km może zaważyć na powodzeniu całego przedsięwzięcia. Problem w tym, że jeżeli będę musiał obejść poligon lądem, nie wiem czy dam radę dojść za Ustkę, a nocleg w środku nocy, zwłaszcza w małej wiosce, trudno byłoby znaleźć.

Etap I Świnoujście - Dźwirzyno ( 82 km )

Wyruszyłem w środę o 20:30 ze Świnoujścia spod przeprawy promowej. Pogoda była ładna, tyle że wiał silny wiatr prosto w gębę. W nocy temperatura spadła do 10 stopni. Wschód słońca podziwiałem w Międzywodziu. Obecnie, o godz.9, jestem w Łukęcinie. W Pustkowie zamierzam zrobić 3 - godzinną przerwę między innymi na sen. Jest słonecznie, ale ciągle wieje silny wschodni wiatr.
                                                                       
W Pustkowie zdrzemnąłem się przez prawie dwie godziny korzystając z pensjonatu pani Marii, której tą drogą składam podziękowania i serdecznie pozdrawiam. Następnie udałem się do Mrzeżyna z krótkim odpoczynkiem w Pogorzelicy. W Mrzeżynie zjadłem kolację i poczyniłem niezbędne zakupy. Z Mrzeżyna pomaszerowałem plażą do Dźwirzyna, aby rozlokować się na nocleg około 2 km za miejscowością, za hotelem "Senator". W ten sposób zakończyłem pierwszy etap wyprawy, który trwał ponad 27 godz. i mierzył 82 km wg tablic kilometrażowych. Pogoda byłaby piękna, gdyby nie silny, przeszkadzający i nadmiernie chłodzący wiatr ze wschodu.

Świnoujście - Hel pieszo w 120 godzin

24 maja 2012 wyruszam ze Świnoujścia spod wschodniego terminala przeprawy promowej na samotną wyprawę do Helu. Cel planuję osiągnąć w czasie nie dłuższym niż 120 godzin. W zeszłym roku, na początku czerwca, wynik ten przekroczyłem  o ~ 16godzin, ale wówczas skoncentrowany byłem na pokonaniu tej trasy w ciągu sześciu dni, co wyszło mi znakomicie. Duża w tym zasługa pięknej pogody i sprzyjającego wiatru, a chwilami wręcz flauty. Możliwie dużą część trasy zamierzam przemierzyć o kijkach „Nordic Walking” z maksymalnie odchudzonym bagażem, o wadze nie przekraczającej 12 kg. Noclegi oczywiście pod namiotem w „pięknych okolicznościach przyrody”. Krótkie notki z przebiegu wyprawy będę publikował na mojej stronie na Facebooku , a pełniejsza relacja na niniejszym blogu już po powrocie.

Przedsięwzięcie ma charakter rekreacyjno ( oczywiście do pewnego stopnia) – turystyczny z pewnymi elementami  wyczynu ekstremalnego. To ostatnie związane jest z długością dystansu, który będę musiał codziennie pokonać, a będzie to średnio 70 km. Mam nadzieję na równie sprzyjająca pogodę jak w ubiegłym roku, kiedy  to wszystkie ujścia mniejszych plażowych rzeczek były wyschnięte i nie zmuszały do nadkładania drogi w poszukiwaniu brodów czy mostków, a pogoda umożliwiała marsz nawet późną nocą w T-shircie.

Aby mojemu katorżniczemu przedsięwzięciu nadać jakiś humanistyczny wymiar postanowiłem tą drogą wesprzeć akcję Marcina Markanicza, który wspólnie z Łukaszem Dzieżycem  pod koniec tego roku podjął próbę przejścia pieszo trasy ze Świnoujścia do granicy z Rosją w sześć dób.
Wyprawa ta, oprócz ambitnej próby pokonania trasy w rekordowym czasie, miała na celu wypromowanie akcji charytatywnej na rzecz Ośrodka Adopcyjnego Stowarzyszenia Rodzin Katolickich , polegającej na "sprzedaży" przebytych metrów w cenie złotówka za metr. 
Niesprzyjające warunki atmosferyczne i kontuzje nie pozwoliły obu wędrowcom na ukończenie trasy (więcej o tym tu ), ale akcja trwa nadal. Tym razem pałeczkę tej sztafety przejmuję ja.
Zakończę cytatem z blogu pana Marcina po zakończeniu jego przedsięwzięcia:

"Podziękowania dla wszystkich którzy przyczynili się do zorganizowania akcji i za doping w czasie marszu. Nasz marsz był tylko tłem dla głównej idei całej akcji jaką jest zbiórka pieniędzy na rzecz Ośrodka Adopcyjnego SRK w Szczecinie. Mimo, że nie dotarliśmy do celu liczmy, że uda zebrać się jak najwięcej złotówek ze sprzedaży przebytych jak i nie przebytych metrów po piasku. Mam nadzieje, że na tym polu wygramy i dzięki temu zaszczepimy trochę uśmiechu w sercach i duszach dzieci, bo one jak i rodzice zastępczy są prawdziwymi bohaterami tej historii ! Kupujcie metry;-)!


A REKORD JESZCZE POBIJEMY ;-) "

 Dziękuję za uwagę.

                   Mój dotychczasowy nadbałtycki dorobek

                                             

lp.	Przebieg trasy	Dystans	Czas startu i mety
1	Świnoujście - Hel	350 km	29.05.2012 - 08.06.2009
2	Świnoujście - Kołobrzeg - Pustkowo	140 km	25.07.2009 - 28.07.2009
3	Świnoujście - Hel	350 km	27.08.2009 - 04.09.2009
4	Kołobrzeg - Darłówko - Kołobrzeg	115 km	01.05.2010 - 04.05.2010 bez odcinka Łazy - Chłopy
5	Świnoujście - Hel	310 km	21.05.2010 - 29.05.2010 bez odcinka Łazy - Ustka
6	Świnoujście - Hel - Międzyzdroje	685 km	27.08.2010 - 15.09.2010
7	Rewal - Kołobrzeg - Świnoujście - Rewal	200 km	26.04.2011 - 29.04.2011
8	Świnoujście - Hel	350 km	2.06.2011 - 7.06.2011   Uwagi:  najszybsze zgłoszone letnie przejście wybrzeża ze Świnoujścia do Helu (ex aequo z Jerzym Chanyszkiewiczem i Przemysławem Kubiakiem)
9	Hel - Świnoujście	350 km	20.06.2011 - 28.06.2011
10	Świnoujście - Hel, Gdańsk - Piaski	450 km	24.08.2011 - 6.09.2011
11	Międzyzdroje - Mrzeżyno -  Międzyzdroje	120 km	30.04.2012 - 03.05.2012

O wyprawie

Jak już wspomniałem na stronie głównej wyprawa obejmuje trasę Świnoujście - Hel i ma trwać maksymalnie 120 godzin. 

Do pokonania jest około 350 km pieszo, co daje średnią dobową 70 km. Trasę zamierzam przemierzyć samotnie. Noclegi pod dachem tylko w przypadku znaczącego załamania pogody. Poza tym namiot, karimata i śpiwór. 

Cel czyli Hel

Plan wyprawy:

Dzień pierwszy ( a właściwie noc i dzień, bo zamierzam wyruszyć wieczorem 23. maja): Świnoujście - okolice Mrzeżyna  70-80 km 

Dzień drugi: Okolice Mrzeżyna - Kanał Szczuczy (4 km przed Dąbkami) 60-70 km 

Dzień trzeci: Kanał Szczuczy -  okolice Poddąbia  60km

Dzień czwarty i piąty (jednym cięgiem, bez noclegu): okolice Poddąbia - Hel 133 km.

Odległości powyższe wyliczyłem na podstawie tablic kilometrażowych usytuowanych wzdłuż morskiej linii brzegowej co 1 km. Suma daje 333 km, ale uwzględniając pokonywanie ujść większych rzek wymagających - jak np. w Kołobrzegu nadłożenia ładnych kilku kilometrów, aby skorzystać z mostu - łączny dystans będzie odrobinę większy i wyniesie właśnie około 350 km.