Etap III 30.08.2018 r. Dąbki - Poddąbie ( 57 km)

Trzeci dzień wyprawy również nie przyniósł przełomu. Poruszam się mniej więcej w tempie w jakim dwa lata temu w czerwcu ustanowiłem własny rekord życiowy trasy. Pogodę należy uznać za sprzyjającą, pomyślne wiatry w plecy, stan plaży w Łazach i Darłówku zupełnie inny niż zwykle. Stwierdziłem, że na prawej stopie uaktywnił się bolak. Przyczaił się on jednak w takim miejscu między paluchem a śródstopiem, że nie sprawia mi bólu, a nawet poczucia dyskomfortu. Chyba nic z nim nie będę robił.

Etap II 29.08.2018 r. Dźwirzyno - Dąbki (60 km)

Każdy kto pokonał kiedykolwiek plażą odcinek Łazy - Dąbkowice, lub odwrotnie, wie jaka to mordęga. Plaża na całej szerokości jest kopna, a przy linii przyboju, gdzie z reguły jest twardo, tu jest grząsko. Idąc człowiek ma wrażenie jakby buksował w miejscu. I tu Neptun postanowił sprawić mi niespodziankę, która polegała na tym, że tym razem nie poznałem tej plaży. Wyruszyłem z Łazów krótko po północy. Morze przypominało jezioro, zero wiatru oraz fal. I ta plaża zupełnie nie do poznania. Przemknąłem przez  te około pięć kilometrów nie zauważając tego, tak lekko się szło. Oby tak dalej.

Etap I 28.08.2018 r. Świnoujście - Dźwirzyno (84 km)

Start o godzinie 6:22 spod przeprawy promowej w Świnoujściu. Meta o godzinie, 2:50 cztery kilometry przed Kołobrzegiem. Nie będę się rozpisywał o rzeczach, o których już wielokrotnie pisałem przy okazji poprzednich edycji moich wypraw. W następnych tekstach ograniczę się do podania najważniejszych danych i ewentualnie takich wydarzeń, a szersze omówienie nastąpi już po zakończeniu całej wyprawy. Dodam, że jako ważne wydarzenie tego pierwszego dnia, uważam brak bolaków (nie licząc pęcherza u nasady palca wskazującego prawej ręki).

W czerwcu nie wyszło, może sierpień okaże się łaskawszy

Jestem mocno zdegustowany czerwcową wyprawą. Po mocnym początku, dalej było już tylko gorzej. W jako takim czasie dotarłem do połowy trasy i zmuszony byłem wywiesić białą flagę,
pokonany przez mojego prześladowcę, którym już od kilku lat jest pęcherz pojawiający się to na lewej, to na prawej stopie. Tym razem było mu łatwiej mnie zgnębić, jako że trwała fala dokuczliwych upałów. Do Helu dotarłem częściowo pieszo, częściowo samochodem, korzystając z uprzejmości przejeżdżających kierowców.
Postanowiłem ponowić próbę pod koniec sierpnia. Będzie chłodniej, a zatem łatwiej. Poza tym niebagatelne znaczenie ma pewna okoliczność logistyczna. Mianowicie przed sezonem odcinek Rowy - Łeba jest gastronomiczną pustynią. 34 km pustej plaży. Wprawdzie 12 km za Rowami, tuż za wydmami znajduje się bar zwany Czerwoną Szopą, ale otwierany był on  ostatnio dopiero w połowie czerwca, gdy ja już wracałem do domu. Założyłem sobie ambitnie, że trzeci etap zakończę za Rowami, a będą to późnonocne godziny, więc gdyby nie ta Szopa musiałbym zaopatrzyć się w prowiant, a zwłaszcza w napoje już w Ustce i musiałbym taszczyć z 5 kg dodatkowego bagażu przez blisko 50 km. A tak, po dwóch godzinach marszu od obozowiska, będę mógł opić się i najeść w tejże Szopie i pomknąć dalej właściwie nawodniony i zaopatrzony aż  do samej Łeby.
Tak to sobie sprytnie wykombinowałem. Wyruszam we wtorek, tj. 28. sierpnia rano, nie bez obaw przed moim prześladowcą, ale i pełen nadziei.